Μάρτυρες του εαυτού μας και της ιστορίας...

Αλεξιάδης Παύλος, Γεωργιάδης Κωνσταντίνος, Κανσίζογλου Σάββας, Σαμψωνίδης Αρκάδιος, Ορφανίδης Γιάννης, Θεμιστοκλής, Χαράλαμπος, Ανέστης, Θεόφιλος, Ευθύμιος…. ονόματα, ονόματα, πρόσωπα, πετράδια πολύτιμα.
Πόντος, Μαύρη Θάλασσα, Έλλη, Χρυσόμαλλο δέρας, Ιάσων, Όμηρος, Διγενής Ακρίτας, Ιωνία, Πόλη, Σαμψούντα, Τραπεζούντα, Μπάφρα, Σοχούμι, Θεσσαλονίκη, Λυκοδρόμιο, Θράκη, Ελλάδα.
Το Εικοσιδυό εκατόν πενήντα οικογένειες από την Μπάφρα του Πόντου θα ριζώσουν μετά από περιπλανήσεις στο Λυκοδρόμιο της Θράκης, μέσα από τις χιλιάδες οικογένειες του Πόντου, που όλες των αρχές του 20ου αιώνα, από αμαρτωλά λάθη δικά μας και ένοχη μανία του κλέπτου θα διασκορπιστούν στους τέσσερις ανέμους, στην Δύση, στον Βορρά, στον Νότο, στην Ανατολή μέχρι τα κράσπεδα της Κίνας.
Και να ’ταν μόνο αυτό, πόσες Ελλάδες, πόσες Ελλάδες το εικοσιδυό χάθηκαν και σπάρθηκαν στους ορίζοντες του κόσμου και του θανάτου.
Ο Ελληνισμός δεν έπαψε να είναι δένδρο καλά ριζωμένο στην Ιωνία, στον Αίμο, στον Πόντο, στην Μαύρη Θάλασσα, στο Ιόνιο, στο Αιγαίο, στην Κρήτη και στην κορυφή της Αφρικής, στην Καππαδοκία, την Συρία, αλλά και δέντρο που σκορπίζει διαρκώς το άρωμά του και τα άνθη του σε ολόκληρη την οικουμένη. Από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία, και από την Βαλτική Θάλασσα μέχρι το Γιοχάνεσμπουργκ. Οι Έλληνες σήμερα έχουν ένα διαρκές χρέος στην ιστορία των, ένα διαρκές χρέος στην ανθρωπότητα, ένα διαρκές χρέος στον εαυτό τους, στους προγόνους και τους επιγόνους των. Το Λυκοδρόμιο της ορεινής Θράκης, ένα μικρό χωριό, γίνεται μάρτυρας και μαρτύριο για την όλη ιστορία του Ελληνισμού από το παρελθόν μέχρι το παρόν και το μέλλον.
Κι αν κάποιοι δικοί μας ή ξένοι αμφιβάλλουν για την ιστορία μας, το παρελθόν μας, το παρόν και το μέλλον μας, αυτό δεν σημαίνει ότι η ιστορία δεν έχει την δική της αλήθεια, αποτυπωμένη στις σελίδες του χρόνου με το αίμα μας, τις σάρκες μας, τις μνήμες μας, τους διωγμούς και τις εναντίον μας γενοκτονίες, όσων τους είμεθα ανεπιθύμητοι ή η παρουσία μας τους αποδείκνυε πάντοτε κλέπτες της ιστορίας μας και των τόπων μας.
Η γλώσσα, οι πέτρες, οι σάρκες και οι μνήμες, το χώμα και ό,τι άλλο μας συνιστά, μαρτυρούν μια ελληνική αυτοχθονία στις περί το Αιγαίο περιοχές, η οποία χάνεται στους προϊστορικούς και μυθικούς χρόνους, ή καλύτερα, μιας αυτοχθονίας που ποτέ δεν έχασε τη συνέχειά της. Ο λαός μας όπου κι αν βρεθεί θα δημιουργήσει χωριά, πόλεις, εορτές, φιλοσοφία, ποίηση, θεολογία, θα καλλιεργήσει την γη, θα αναπτύξει το εμπόριο, θα σμιλέψει την πέτρα και θα της δώσει ζωή, θα συνθέσει τα χρώματα και τους ήχους, θα μεταμορφώσει τον χώρο και τον χρόνο σε εορταστική και λατρευτική εμπειρία και θα καταστήσει την φύση κόσμο, κόσμημα, πόλη και πολιτισμό.
Μπορεί να μην διεκδικούμε γεωγραφικά παλαιές πατρίδες και τόπους προγονικούς, όμως διεκδικούμε την ιστορία, την αλήθεια, το μέλλον. Ζητάμε όλοι οι λαοί με τους οποίους γειτονεύουμε και που δεν είναι παρά ο άλλος εαυτός μας να μάθουν να σέβονται και να αναγνωρίζουν και την ιστορία και την αλήθεια. Αν τους αδικήσαμε ή τους βλάψαμε, μάρτυρας ας είναι η αλήθεια και όχι η προκατάληψη και η παραμόρφωση των δεδομένων και των ντοκουμέντων της ιστορίας. Και αν μας εκδίωξαν από τους τόπους μας, τις πόλεις μας και τα χωριά μας που μένουν ακόμη στοιχειωμένα ερείπια, διότι κάποια στιγμή τους δόθηκε από την αδυσώπητη μοίρα, την δίκη του κόσμου και τα δικά μας πάθη η δύναμη να το κάνουν, κριτής ας είναι πάλι η αλήθεια και η ιστορία, η μη παραποιημένη και η απροκάλυπτη. Διότι, μόνον η ανάγνωση της ιστορίας με όλες τις εκδοχές της θα μας δώσει την δυνατότητα να ξανασυναντηθούμε Έλληνες, Τούρκοι, Βούλγαροι, Ευρωπαίοι ή Ασιάτες, Ρωμηοί, Σλάβοι, Αλβανοί ή όποιοι άλλοι και να χαράξουμε ένα μέλλον ειρήνης και αληθινού σεβασμού ο ένας για τον άλλον και κοινής δημιουργίας σε αυτόν τον αρχαίο τόπο, ο οποίος είτε το θέλουμε είτε όχι, χιλιετηρίδες ολόκληρες «ομιλεί» πρώτα ελληνικά, μετά αλβανικά, σλαβικά, βουλγαρικά, τουρκικά, ή ό,τι άλλο.
Γεννήθηκα στην Πελοπόννησο και γερνώ στη Θράκη. Δεν μπορώ όμως, να καταλάβω, τί συνέβη μέσα σε 50 χρόνια που μετρώ την Ελλάδα, από παιδί κάπου στην Αρχαία Ολυμπία, έφηβος και νέος, μαθητής και σπουδαστής στην Αθήνα, εργαζόμενος στην Θράκη και η Ελλάδα που γνώρισα έχει μετασχηματιστεί σε κάτι που μου προκαλεί θλίψη, οδύνη, θυμό, κάτι που μου είναι συχνά άγνωστο. Δηλαδή, πώς η Ελλάδα των παιδικών μου χρόνων, η Ελλάδα του γιασεμιού, της εορτής, του φιλοτίμου, του Πάσχα και της Άνοιξης μετετράπηκε στην σημερινή Ελλάδα του καταναλωτισμού και της νεκροθαπτικής ανευθυνότητας σημερινών δασκάλων, ιερέων, πολιτικών, ανδρών, γυναικών, διανοουμένων και όποιων άλλων, απέναντι σε μια ιστορία που γέννησε την Ευρώπη, το Βυζάντιο, την πόλη και την δημοκρατία, την Ορθοδοξία αλλά και την Επιστήμη, την Φιλοσοφία, την ποίηση, μια Ελλάδα που με τον Αλέξανδρο και την Ρώμη διαμόρφωσε το παγκόσμιο γίγνεσθαι, μια Ελλάδα που γέννησε το Άγιον Όρος, τον Όμηρο, τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη, τους φιλοσόφους, τους θεολόγους, και τους ασκητές του προσωπικού Ζώντος και Δρώντος Θεού, τους ποιητές, τα έπη τα αρχαία και τα νέα, τις Θερμοπύλες, τους Διγενείς Ακρίτες, τους ήρωες του ’21, το ’40, το Πολυτεχνείο του 1974 και τόσα άλλα.
Πώς η Ελλάδα που γνώρισα στα πρόσωπα των απλών ανθρώπων του χωριού μου, στα πρόσωπα σοφών δασκάλων, η Ελλάδα της αρμονίας, του έρωτος, του βλέμματος και του κάλλους έγινε αυτό το άμορφο, δύσμοιρο και τραγικό πράγμα που συναντάς μέσα στις άσχημες και μολυσμένες μεγαλουπόλεις του κέντρου και της περιφέρειας, των παιδιών που ζητιανεύουν για να πάρουν μια δόση θανάτου, των γέρων που κοιμούνται στα παγκάκια, των νέων που δεν περιμένουν τίποτα από το μέλλον παρά λίγη ηδονή και ένα «γιώτα χι» και τόσα άλλα που σε πληγώνουν αβάσταχτα. Πώς η Ελλάδα της απλότητας, του κάλλους και της σοφίας, του έρωτα με πρόσωπο και ταυτότητα έγινε η ανέραστη, φιλήδονη, εγωλάτρισσα, μουντή και ένοχη Ελλάδα τη εικόνας, του ήχου και της μουσικής δίχως νόημα, της πολύβουης πολυκοσμίας δίχως συνάντηση και φιλία.
Και όμως τούτη την Ελλάδα την αγαπώ. Για τούτη την Ελλάδα αγωνιώ και αγωνίζομαι να ξαναβρεί το κάλλος της, το ρυθμό της, τον έρωτά της,την ζωντάνια της. Τούτη την Ελλάδα θέλω να ξαναδώ να γίνεται ο εαυτός της, να ξαναβρίσκει την ομορφιά και την τροχιά της. Σε τούτη την Ελλάδα που γνώρισα τους γονείς μου, τους δασκάλους μου, τους Αγίους μου, τους ήρωές μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τους φίλους μου πάσχω έως τέλους. Σε τούτη την Ελλάδα που μου ’μαθε να αγαπώ δίχως όρια ό,τι υπάρχει, λαούς και ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, θρησκείας, φίλους ή εχθρούς, σε τούτη την Ελλάδα θέλω να ξαναϋπάρξει το κάλλος και ο Λόγος, ο Έρωτας, η Αλήθεια, η Ζωή και η ομορφιά στα πρόσωπα και στα βλέμματα των ανθρώπων. Τούτη η Ελλάδα ποθώ να ξανασυσταθεί ως άσκηση πολιτών, δασκάλων, ιερέων, πολιτικών, ποιητών και όποιων άλλων στον λόγο του Ευριπίδη αιωνίως θητεύω στο κάλλος, της Αντιγόνης ούτοι συνέχθην, αλλά συμφιλείν έφυν (δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για να αγαπώ μαζί με άλλους), στον λόγο του Ηρακλείτου, του Αριστοτέλη και τόσων άλλων, αεί απορούμενον και αεί ζητούμενον τι εστί το όν, στον λόγο του Σωκράτη προτιμώτερο να αδικείσαι παρά να αδικείς ή τόσων άλλων. Και στο λόγο του Χριστού ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι.
Σε τούτη την Ελλάδα ως τρόπο του Λόγου, της Ελευθερίας, της διαρκούς Επανάστασης, του πάθους και του έρωτος για την αλήθεια και για τον άλλο, τον όποιον άλλο, τον κάθε άλλο, τον Όλο άλλον (όπως θα έλεγε και ο Κωστής Μοσκώφ) σε τούτη την Ελλάδα, του Πασχάλιου Εορτασμού και της Αναστάσεως των νεκρών αδελφών μας, φίλων ή εχθρών, ελπίζω.
Ο Πόντος, η Ιωνία, η Θράκη, η Μακεδονία, η Καππαδοκία, η Αλεξάνδρεια και τόσοι άλλοι τόποι που επί χιλιετηρίδες κατοικήθηκαν από Έλληνες μας βάζουν μπροστά σε μια καίρια ευθύνη. Και η ευθύνη αυτή προφανώς δεν είναι να ξανασυστήσουμε αυτοκρατορίες που εξουσιάζουν τους ανθρώπους, αλλά να επανεύρουμε τους χαμένους εαυτούς μας, να ξαναβρούμε και να διασώσουμε το χαμένο ή θρυμματισμένο Πρόσωπό μας μέσα από την άσκηση, την παιδεία, τη δημιουργία. Έτσι, θα συναντήσουμε γόνιμα και τους γειτονικούς λαούς και θα τους βοηθήσουμε να ξαναϋπάρξουν μαζί μας.

(από τον πρόλογο του τεύχους για το Λυκοδρόμιο, των Μαζαράκη Σπύρου και Νιζαμίδη θεόδωρου)